Θα περιμένω άλλες μέρες....

 

Από χθες παλεύω μέσα μου να μην τη κάνω αυτήν την ανάρτηση, να μην πω τις σκέψεις μου για αυτά που συμβαίνουν στην χώρα μου ή στους ανθρώπους της χώρας μου τον τελευταίο καιρό.. Να σιωπήσω, γιατί ο καθένας έχει την γνώμη του, γιατί ο καθένας κουβαλάει το σταυρό του, γιατί βλέπω με τεράστια ευκολία αφορισμούς κάθε είδους και πάσης προελέυσεως και εν τέλει γιατί ακόμα και στο κόσμο του blogging (που γενικά τον εκτιμώ, αναγνωρίζω την αξία του στην επικοινωνία των ανθρώπων αλλά και έχω ξεκινήσει να αποτελώ μέλος του) παρατηρώ πολλές μόδες, ακόμα και στο νοιάξιμο....
 Εκεί που παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο με τις αναρτήσεις μας, κάνουμε και ένα like σε μια φανταστική νέα μαρμελάδα ή σε ένα καταπληκτικό προορισμό για διακοπές, ακριβώς στον ίδιο πραγματικό χρόνο, ποστάρουμε, αν το λέω σωστά, και ένα θέμα για party ή μια θεματική βάπτιση... όλοι μας, όλοι και εγώ η ίδια...
Με την ίδια επιφανειακή συμπόνοια που αντιμετωπίζουμε θανάτους, φυσικές καταστροφές, χρεοκοπίες οικονομικές και κοινωνικοηθικές, με την ίδια ευκολία, και με το ίδιο ευκαιριακό ενδιαφέρον αντιμετωπίζουμε τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου που δεν ζήτησε το like μας, ούτε το να του μιλάμε μετά θάνατον σαν να τον ξέραμε και να ταυτιζόμαστε μαζί του για δυο τρεις μέρες..
 Ζήτησε να ζήσει τη ζωή του, όπως ανεφαίρετα αξίζει σε κάθε άνθρωπο που γεννιέται σε αυτή τη γη και θέλει να ζήσει και να δημιουργήσει τη προσωπική του ιστορία... ξέρω πως ακούγομαι απόλυτη και εκνευριστική ίσως για πολλούς, ακόμα και για τον εαυτό μου! Δε θέλω να υποτιμήσω κανέναν, κανέναν από εσάς και από τον κόσμο, γνωρίζω πως σε χιλιάδες ανθρώπους εκεί έξω όντως υπάρχει ταύτιση γιατί ζουν ή έχουν ζήσει κάτι τέτοιο..
Εγώ αναφέρομαι απλώς σε όσους αφιερώνουν την ίδια ώρα για να διαβάσουν ένα άρθρο για την τέχνη του μακραμέ, και θα την κοινοποιήσουν στους κύκλους τους, και μετά με την ίδια ευκολία στο χέρι, θα κοινοποιήσουν, ίσως και με ένα σχόλιο από κάτω, που θα έχει τον τόνο προσωπικής συμμετοχής στον χαμό ενός νέου, το δράμα ενός ανθρώπου που αποφάσισε πως ο θάνατος του, έχει περισσότερο λυτρωτικό χαρακτήρα στη ψυχή του, παρά η λύτρωση που παίρνουμε όλοι από την ύπαρξή μας, από την πορεία μας, από τα καλά και τα άσχημά μας, τη λύτρωση που ακόμα και να μην την δίνουμε στον εαυτό μας, μας τη δίνουν άλλοι, μας τη δίνει ο χρόνος, καμιά φορά και η ίδια η ζωή στο τέλος της όμως, στο τέλος της....
Και μέσα από αυτέ τις σκέψεις, ήρθε η επιθυμία να γράψω αυτές τις γραμμές, γιατί ξαφνικά, άναψε μέσα μου, ένας άλλος πυρσός που κουβαλά φωτιά και λάδι και φουντώνει σε αυτά τα μαντάτα.... Η φωτιά της μητέρας... και με πιάνει σύγκρυο.... Γιατί και εγώ, έχω παιδιά.. Προσπαθώ να δημιουργήσω τους ανθρώπους του μέλλοντος στη δική μας κοινωνία των παθών και των ανάξιων καμωμάτων...
Από όλους μας... και δε θέλω να δω τα παιδιά μου να κουβαλήσουν καμία ταμπέλα στην πλάτη... Ούτε του θύτη, ούτε του θύματος... Δε θέλω να μην νιώσουν αγάπη και σεβασμό, να μην προσφέρουν αγάπη και σεβασμό, να μην έχουν ορμέφυτη την προστασία μέσα τους κάποιου που μπορεί από το πλήθος να θεωρείται αδύναμος, ξένος, παρείσακτος... Είμαστε άνθρωποι μωρέ... Είμαστε μητέρες... Και με αγάπη πρέπει να ζωγραφίζουμε για τα παιδιά μας αυτό τον κόσμο, με αξίες, ιδανικά και πίστη... Σε καθετί να σκύβουμε τη ψυχή μας με υπομονή και αγάπη πάνω στο παιδί μας και να αναγνωρίζουμε την θνητότητά μας, τη φθορά μας, τη μη- τελειότητά μας, αλλά ταυτόχρονα όλα αυτά να τα αναγνωρίζουμε και στα παιδιά μας... Είναι εδώ, μαζί μας και ο χρόνος είναι λίγος, ο χρόνος για να τα χαρούμε, ουσιαστικά είναι λίγος... Θέλουν μεγάλες αγκαλιές, πολλά Σ΄αγαπώ, και εκατομμύρια αναμνήσεις και εμπειρίες μέσα από την οικογένεια...
Για να έχουν δύναμη και πίστη στον εαυτό τους, για να ναι γερά τα θεμέλια στα πόδια τους, για να μάθουν πως ακόμα και αν η γη πάντα θα κινείται, ακόμα και χωρίς αυτά (γιατί αυτοί είναι οι νόμοι του σύμπαντος), ωστόσο η γη, ο τόπος μας, το σπίτι μας, ομορφαίνει στον ύψιστο βαθμό εξαιτίας τους...
Δε με νοιάζει πραγματικά πλέον αν θα έχω 50 ή 100 παραπάνω ευρώ στην τσέπη μου, (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω τη ρημαδοαξία τους τη τωρινή εποχή- ειδικά για ανθρώπους και οικογένειες που έχουν πρόβλημα επιβίωσης), γιατί δεν είναι το παν αν δεν έχεις ευτυχία και αγάπη στη ζωή σου και όλα τα μέλη της οικογένειας παρόντα, δε με νοιάζει αν θα τους πάρω ένα έξτρα παιχνίδι ή άλλο ένα σετ από ρούχα, ένα πράγμα θέλω για να ορίσω τη ζωή μου και για να βοηθήσω στην ευτυχισμένη ζωή των παιδιών μου, θέλω η ζωή μου να διέπεται από φωτεινά χαμόγελα, μάτια αισιόδοξα, όνειρα που θα σκάνε στο ταβάνι και θα γίνονται ουράνια τόξα.. Δε θέλω τη ζωή μας να την κυριεύει η θλίψη, η απελπισία και η απόγνωση... Δε φαντάζομαι τη ζωή μου χωρίς τα παιδιά μου, θα ναι σαν να μου έχεις ξεριζώσει την καρδιά... Δε φαντάζομαι τον πόνο καμιάς μάνας που χάνει το σπλάχνο της, την ψυχή της ψυχής της, την έννοια της...  Δε φαντάζομαι τις τύψεις και τον άλλο, τον άγριο πόνο της μάνας που θεωρείται υπαίτια για το θρήνο μιας άλλης μητέρας... από όπου και να το κοιτάξω, μόνο πόνο αντικρίζω...Και λέω στον εαυτό μου και σε όλες τις μητέρες: Αγάπα το παιδί σου, με όλη την καρδιά, την ψυχή, το μυαλό σου, όλο σου το σώμα να ναι καταφύγιο για τους εφιάλτες, τους φόβους του, τα πιο ανείπωτα θέλω και τα όνειρά του... Πρόσφερέ του ήθος, πίστη, σεβασμό, αγάπη, κατανόηση, μάθε το να συμπονάει, να νοιάζεται, να ορθώνει το ανάστημά του σε κάθε απειλή, και σε κάθε θρασυδειλία, σε όποιο βήμα και αν αυτή την απαντήσει στο δρόμο του, να απαντά με θάρρος κ με γνώση ότι είναι δυνατό και άξιο και όμορφο και έχει ΔΙΚΑΙΩΜΑ να είναι ο εαυτός του και κανένας δεν έχει ΔΙΚΑΙΩΜΑ να το χλευάζει, να μη το αναγνωρίζει, να το αλλοιώνει και να του τρώει τα σωθικά με τα δικά του συμπλέγματα και τα προβλήματα και τα βιώματα...

''Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς,
  και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή, υπομονή,
  όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ,
  και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή...
  Θα περιμένω άλλες μέρες, θα μείνω εδώ,
  και θα υπάρχω όπως μπορώ
  και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω..
  Θα περιμένω άλλες μέρες...''


Η ζωή που μας χαρίστηκε είναι ένα υπέροχο, μοναδικό δώρο... Οφείλουμε να τη ζήσουμε, οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας να τη ζουν με τους άλλους και όχι εις βάρος των άλλων, οφείλουμε να γίνουμε θετικά και δημιουργικά πρότυπα, και οφείλουμε ενός λεπτού σιγή σε όλα τα παιδιά εκεί έξω στον κόσμο που έπεσαν θύματα, πέφτουν και κινδυνεύουν να θυματοποιηθούν από αυτό τον κόσμο.. Ενός λεπτού σιγή, αλλά μιας ζωής σκέψη και προβληματισμό, και μέλημα και πράξη για ένα αύριο ανθρώπινο, που δεν θα φέρνει λογισμούς και πράξεις θανάσιμες, αλλά τη γνώση πως κάθε πρόβλημα πρέπει να συζητείται, να περιθάλπεται, να είναι προσπελάσιμο και να το κάνουμε να ανήκει στο παρελθόν.. για κάθε παιδί, για κάθε ενήλικα.. ας βρούμε όλοι τον άνθρωπο που έχουμε μέσα μας, γιατί όλοι μας αντικρίζουμε τον ίδιο ουρανό και ήλιο.. και ας ελπίσουμε για το καλύτερο, για τις άλλες μέρες, όπου τα παιδιά θα ναι παιδιά, θα παίζουν, θα γελάνε, θα γνωρίζουν όλα μαζί τον κόσμο, και όπου στον κόσμο των μεγάλων, οι μεγάλοι θα ναι πάντα εκεί με όλη τη σημασία της λέξης...